UPC en de bel-me-niet register

Onvoorstelbaar. Ik ben net gebeld door een televerkoper van UPC. Nadat ik uitlegde dat ik liever breinaalden in mijn been steek dan ik mijn diensten bij hun uitbreidt vraag ik hoe het komt dat ze mij bellen. "Nou, ik zag je inderdaad staan op de bel-me-niet register..." "En je belt me toch!" "Ja, de bel-me-niet geldt niet voor bedrijven waarvan u al klant van ben en u heeft een TV abonnement bij ons staan." "Wat!? Ik wil dat je me niet meer belt." "Dan verbind ik u door met de..." "Nee, dat ga jij doen." "Maar dat kan ik niet hierva..." "Jawel, ik heb dat op Radar gezien." "OK, dan noteer ik dat u niet meer gewenst gebeld te worden door ons." "Goed. (Niet persoonlijk bedoelt hoor.)" Echt onvoorstelbaar. "Wij hebben gezien dat je niet gebeld wil worden maar wij dachten... nou, ja, laten we even bellen." Waardeloos bedrijf.

deel II

Een paar weken na de incident eerder beschreven zit ik weer in de trein. Weer samengeperst tussen de Oranje legioen na afloop van een voetbal wedstrijd. Het is meteen duidelijk dat er niet genoeg ruimte is voor iedereen. De NS zorgt wel voor personeel om de vervoersbewijzen te controleren maar niet voor de materiaal om hun te vervoeren. Maar dat is niet ongewoon. Als Oranje speelt in Eindhoven zit je op de heenrit in een rups van 2 kilometer plus lang, op de terugweg is die maar een aantal coupés lang. Terwijl je hoeft geen Einstein te zijn om te weten dat er een hoop mensen weg willen. Natuurlijk ons eigen verantwoordelijkheid of wij de trein instappen of niet... iedereen wil weg, en de trein wordt voller en voller, totdat je nauwelijks kan bewegen noch ademen. Niet alleen een ongemakkelijke situatie maar mijn inziens een gevaarlijke situatie. Rampen zoals Heysel of Hillsborough zijn niet ondenkbaar. Maar het heeft geen zin om tegen de NS te klagen of te waarschuwen..dan krijg je weer te maken met die stomme virtuele medewerker. Slim bedacht door de NS eigenlijk. Als je mensen het vervelender maakt om te klagen, geven ze sneller op... en dan kunnen ze rapporteren dat er minder klachten zijn binnengekomen.

Bij een loket van een grote vervoersbedrijf is het een medewerker gelukt mij te bedienen zonder een keer een blik in mijn richting te werpen, zonder een woord tegen mij te zeggen en zonder haar gesprek maar even te onderbreken met een collega die naast haar staat. Haar bedankend voor mijn vervoersbewijs voel ik me Meneer Cellofaan, de NS ziet me niet staan. Thuiskomend wil ik mijn ongenoegen doorgeven. Ik ga naar de klachtenpagina van de NS. Wat krijg ik? Een virtuele medewerker. Pfff...!